‘Als ik mijn echte eigen voornaam moet vertellen, dan schaam ik me een beetje’

‘Mijn voornaam, daar schaam ik me voor. Serieus. Je schamen voor hoe je heet? Dat kan, geloof mij. Ik noem mezelf al jaren en overal waar ik kom, anders. Mijn ouders hebben het inmiddels geaccepteerd, al vinden ze het nog steeds wel eens jammer dat de naam die ze ooit aan mij hebben gegeven gewoon totaal niet bij mij past.

Want ja, ik ben Bente. Tenminste, dat is hoe ik me aan bijna iedereen voorstel. Maar als ik eerlijk ben, is dat niet mijn echte naam. Mijn echte naam is Bregje. Ja, echt. Alleen voelt die naam al jaren als een onhandige jas die niet helemaal past. Zodra iemand me ernaar vraagt, voel ik een soort ongemakkelijkheid opkomen. Ik vind het zo’n tuttige, ouderwetse, vreselijke slome naam. Ik kan er gewoon niets mee en word er doodongelukkig van.

Er zit iets aan de klank van mijn echte naam dat me terugbrengt naar vroeger. Naar die keren op school dat kinderen giechelend mijn naam op honderd rare manieren verdraaiden. Naar kinderen die me plaagden om mijn ‘oma-naam’. Ik wilde gewoon niet meer zo heten toen ik ouder werd.

Mijn voornaam, daar schaam ik me voor

Toen ik een jaar of veertien was, besloot ik dat het genoeg was. Ik was moe van het uitleggen, corrigeren en vooral van hoe ongemakkelijk ik me voelde bij iets wat zo fundamenteel was aan wie ik ben. Op een dag stelde ik me voor als Bente. Het klonk steviger, moderner – alsof ik een beetje stoerder en meer mezelf kon zijn. Vanaf dat moment werd het mijn “nieuwe ik.” Het past veel beter bij me en het is een geweldige naam. Het lijkt er best op, maar het is veel hipper. Niemand die mij ooit nog plaagt. Ik ben jong, fit en best hip, dus dit is gewoon wie ik ben.

Bregje is een oma die ik ooit hoop te worden. Mijn ouders noemen mij vaak nog wel Breg en dat is oké. Ik begrijp dat zij er niet zo aan kunnen wennen. Maar mijn zus en broer noemen me allang Bent. Mijn ouders kozen die naam omdat ze hem prachtig vonden, omdat hij speciaal is. Soms voel ik me schuldig dat ik hem zo vaak verstop. Voor hen is het niet zomaar een naam; dit is hoe zij mij wilden noemen. Het is gewoon jammer dat het niet zo heeft uitgepakt. Mijn zus en broer kregen overigens veel modernere namen voor die tijd, die wel nog steeds leuk zijn. Zo heet mijn broer Thijs en mijn zus Stephanie.

Het is niet dat ik mijn naam haat, maar het roept een onzekerheid op die ik liever vermijd. Ik ben Bregje in officiële documenten en bij mijn ouders of opa en oma. Maar verder? Overal ben ik Bente. Op mijn werk weten ze niet eens dat ik eigenlijk niet zo heet – heerlijk.

Soms vraag ik me af of ik ooit mijn echte naam volledig zal omarmen. Misschien komt er een dag dat ik tegen iedereen durf te zeggen: “Hoi, ik ben Bregje,” zonder me daar klein of opgelaten over te voelen. Maar tot die tijd blijf ik een Bente – een naam die me helpt om sterker en zekerder te zijn in een wereld waarin ik liever zelf kies wie ik ben.