‘Mijn dochter is twee jaar oud maar ik durf haar nog steeds niet achter te laten bij een oppas’

Sommige dingen in het ouderschap zijn niet altijd zo makkelijk als ze lijken. Zoals het vragen van een oppas, die komt oppassen op jouw allergrootste liefde(s). Wat als je dat te moeilijk en te spannend vindt?

‘Ondanks dat ze steeds zelfstandiger wordt, voel ik me nog steeds ongemakkelijk bij het idee om haar aan de zorg van iemand anders over te laten. Ik kan het gewoon niet, een wildvreemde op mijn kind laten passen. Het voelt alsof ik iets verkeerd doe, als ik iemand vraag om op te komen passen. Alsof ik faal als moeder. Maar ik merk nu wel dat onze relatie er aardig onder lijdt.’

Dochter niet bij de oppas achterlaten

‘Het is niet dat ik een oppas niet vertrouw, hoor. Ik voel me gewoon een slechte moeder als ik die keuze maak. Ik laat haar natuurlijk wel gewoon bij juffen op de crèche achter en ook bij opa en oma. Dat vind ik minder lastig. Maar die oppas nog thuis vragen, die ze niet kent, en dan zelf weggaan om ergens te gaan eten… Dat voelt raar. En dus stel ik het al twee jaar uit. Nu heb ik dan ook zoiets, ach, iedere moeder is anders. Voor mij is dit een drempel om over te gaan. En dan is het maar even zo. Het komt vanzelf wel, hoor. Maar nu nog niet. Niet nu ze pas 2 jaar is. Als ze misschien een jaartje ouder is, is ze ook wat minder afhankelijk. Dan kan ik het ook losser laten om de deur uit te gaan. Het is misschien een fase waarin ik mezelf veel wegcijfer, maar je kiest er ook voor om moeder te worden. Dan horen sommige dingen er volgens mij gewoon bij. Zoals wat minder de deur uit kunnen. En ja, als mijn man thuis blijft bij haar, dan ga ik prima een keer eten met een vriendin, hoor. Alleen mijn man en ik doen dus vrij weinig samen. Jammer, maar het komt wel weer.’