‘Mijn dochter van 8 wil alleen maar jongenskleding aan en ik vind dat ik daar best wat van mag zeggen’

Leuk denk je, shoppen met je dochter. Maar niet met mijn meid, hoor. Ze is acht jaar oud en het kiezen van nieuwe kleding is altijd een moment waarop ik probeer haar een beetje te sturen. Ik pak een leuk jurkje van een rek, maar ze schudt haar hoofd. “Nee mama, ik wil gewoon iets stoers. Geen jurkjes, geen roze.” Ze loopt naar de jongensafdeling en kiest een spijkerbroek en een hoodie met een dinosaurus erop. Ik voel dan toch lichte frustratie opkomen.

Waarom wil ze nooit iets aan dat een beetje meisjesachtig is? En waarom vind ik dat eigenlijk zo moeilijk om te accepteren?

Het begon als een fase

Toen mijn dochter een jaar of vier was, dacht ik dat haar voorkeur voor jongenskleding een fase was. Veel kinderen experimenteren op die leeftijd met verschillende stijlen en interesses. Ze had een periode waarin ze alleen maar prinsessenjurken droeg en daarna een fase waarin ze nergens anders in wilde lopen dan in sportkleding. Dat vond ik toen geen enkel probleem. Het hoorde erbij. Maar nu, vier jaar later, lijkt het meer een vaste voorkeur te zijn geworden.

De meisjesafdeling wordt compleet genegeerd. Geen rokjes, geen glitters, en zeker geen pastelkleuren. In plaats daarvan kiest ze wijde broeken, hoodies, gympen, en vaak kledingstukken met superhelden of stoere prints.

Waarom zit het me dwars?

Ik wil dat mijn dochter gelukkig is en zichzelf kan zijn. Maar eerlijk is eerlijk: ik betrap mezelf er soms op dat ik het jammer vind dat ze geen “typisch meisjesachtige” kleding wil dragen. Ik ben namelijk wel dol op alle rokjes en glitters. Misschien komt het door een ouderwetse verwachting die diep in mij zit. Geen idee. Maar ja, als moeder mag je het toch wel een beetje jammer vinden? Zelfs een flare broek wil ze niet aan.

Soms ben ik bang dat anderen haar zullen beoordelen of dat ze zal worden buitengesloten omdat ze er anders uitziet dan veel van haar vriendinnen. Ik heb gezien hoe sommige ouders of kinderen even verbaasd kijken als ze hoort dat die stoere meid in een hoodie mijn dochter is. Haar haren mogen ook niet te lang, maar gelukkig zijn ze niet heel kort. Dat hoeft ook weer niet. Maar ik ben van de make-up, oorbellen, tutten, sieraden… Dat vindt ze totale onzin.

Mag ik daar iets van zeggen?

Ik heb met mezelf geworsteld over de vraag of ik er iets van mag zeggen. Van haar kleding, dus. Mijn dochter heeft recht op haar eigen stijl en persoonlijkheid, maar ik ben toch haar moeder. Want ik wil niet de ouder zijn die haar kind dwingt om iets te dragen waarin ze zich ongemakkelijk voelt. Toch vind ik dat ik haar best mag laten weten dat er meer is dan alleen grote broeken en truien. Is het nou de mode van nu?

Balans vinden

Ach, natuurlijk gaat het om haar geluk. Ze is gewoon niet zo zoetsappig girly en wil ook liever op voetbal dan op ballet. Prima, als zij dat wil. De kleding is soms gewoon jammer als moeder. Zeker op een partijtje of een feestje. Een jurk is echt no way, mama.

Gelukkig hebben we soms ook goede gesprekken hierover. Laatst vroeg ik haar waarom ze liever jongenskleding draagt. Haar antwoord was simpel: “Het zit lekkerder, en ik voel me er meer mezelf in.” En misschien is dat wel het belangrijkste. Ze voelt zich gelukkig en comfortabel, en wie ben ik om dat tegen te houden?

Mijn les als moeder

Uiteindelijk leer ik van haar net zo veel als zij van mij. Ze leert me dat er niet één manier is om een meisje te zijn en dat persoonlijke voorkeuren belangrijker zijn dan maatschappelijke verwachtingen. Mijn taak is niet om haar in een hokje te duwen, maar om haar te ondersteunen in wie ze wil zijn.

Dus ja, soms wringt het nog een beetje bij mij als ze weer een “jongensoutfit” kiest. Maar ik oefen in loslaten en vertrouwen. En wie weet, misschien kiest ze ooit zelf voor een jurk — of misschien ook niet. Zolang zij maar straalt, maakt het mij steeds minder uit wat ze draagt.