‘Ik heb bewust de jongensnaam van mijn buurvrouw ingepikt. Maar zo erg is dat toch niet, van je buren?’

‘Misschien niet heel chique, maar ja. Het is gewoon een heel leuke naam en toen ik ‘m bij de buren hoorde dacht ik, zo wil ik mijn zoon ook noemen. Toen was ik al zwanger. Ach, zo raar vind ik het niet. Als we verhuizen zien we deze mensen nooit meer, toch?

Toen mijn buurvrouw dus ook zwanger was, vertelde ze enthousiast welke naam ze voor haar zoon in gedachten had. Een prachtige, stoere naam die meteen bij me bleef hangen. Ik wist niet eens dat ik hem zo mooi vond, tot ik zelf zwanger raakte en begon na te denken over namen. En toen wist ik het ineens: die naam moest het worden.

Ja, ik heb de naam van mijn buurvrouw ‘ingepikt’. En nee, ik heb daar geen seconde spijt van gehad. Zo werd haar Lucas geboren, en onze Lucas.

Ik hoor je denken: dat dóé je toch niet? Maar waarom eigenlijk niet? Het is niet alsof zij het exclusieve recht op die naam heeft. Er lopen honderden, misschien wel duizenden kinderen met dezelfde naam rond. Waarom zou ik mezelf een cute boys name ontzeggen die ik perfect vind, alleen maar omdat iemand in mijn straat hem eerder heeft bedacht?

De naam van de buren ingepikt

Ik heb er heus even over getwijfeld. Zou ze boos zijn? Zich verraden voelen? Maar uiteindelijk besloot ik dat ik me niet schuldig hoefde te voelen. Mijn partner was net zo verliefd op de naam als ik. En eerlijk gezegd, we wonen naast elkaar, maar we zijn geen familie. Over een paar jaar verhuizen we misschien wel allebei en zien we elkaar nooit meer.

Toen ik het haar vertelde, keek ze even verrast op. “Oh? Ook die naam?” vroeg ze, met een iets te lange stilte erachteraan. Ze keek een beetje zo van, wat moet ik nu zeggen. Maar daarna glimlachte ze. “Nou ja, hij is ook gewoon heel mooi.”

Precies. Een mooie naam is een mooie naam. En hij komt ook veel voor, dus zo uniek is ’t allemaal niet. En laten we eerlijk zijn: kinderen maken uiteindelijk hun eigen naam bijzonder, ongeacht wie hem eerst heeft bedacht.