‘Ik betaal mijn moeder als ze vaker dan eens per week oppast op haar kleinkinderen’

Mijn moeder is gek op haar kleinkinderen en de kinderen zijn dol op haar. Toen ik weer aan het werk ging na mijn verlof, was het voor mij vanzelfsprekend om haar te vragen af en toe op te passen op mijn dochter van vijf en zoon van drie. Die eerste keer was ze meteen enthousiast: “Gezellig, natuurlijk doe ik dat!” Maar al snel merkte ik dat haar hulp vaker nodig was dan een enkel middagje hier en daar. En daar begon ik me ongemakkelijk over te voelen. En nu betaal ik haar als ze oppast.

Een vaste omadag vindt ze heerlijk. En dat hebben we dus ook afgesproken. Maar alles wat ze extra oppast, in noodgevallen of met nachtjes weg? Daar wil ik haar graag voor betalen.

Oppassen is werk

Mijn moeder heeft haar hele leven hard gewerkt en geniet nu van haar pensioen. Ze is fit en heeft tijd, maar dat betekent niet dat ik haar zonder aarzelen voor mijn karretje wil spannen. Eén keer per week oppassen vindt ze leuk en doet ze graag. Maar zodra ik haar vaker vraag, voelt het alsof ik misbruik maak van haar vrije tijd. Oppassen op jonge kinderen is namelijk echt werk: het vraagt energie, aandacht en geduld.

Ik wil niet dat mijn moeder het gevoel heeft dat ze moet oppassen. Bovendien wil ik voorkomen dat ze zich overbelast voelt of haar eigen plannen voortdurend moet aanpassen. Daarom heb ik besloten haar te betalen als ze vaker dan eens per week oppast. En dat werkt voor ons prima.

Waarom betalen helemaal niet gek is

Het voelde in het begin een beetje ongemakkelijk om dit te bespreken. Ze is tenslotte mijn moeder. Maar ik besefte dat het betalen van een oppas gebruikelijk is en dat familiebanden dit principe niet meteen moeten uitsluiten. Door mijn moeder te betalen, geef ik aan dat ik haar tijd en inspanning waardeer.

Ze protesteerde eerst (“Ik ben toch geen vreemde?”), maar uiteindelijk zag ze er ook de logica van in. Ze voelde zich erkend en het maakte onze afspraken duidelijker. Bovendien gaf het haar de vrijheid om zelf te beslissen hoeveel ze wilde oppassen. Ze was niet langer bang om nee te zeggen, omdat er geen sprake was van een verplichting. Zij een zakcentje, wij zijn geholpen. En we hebben toch zat geld. Ze krijgt gewoon een tientje per uur en dat geef ik haar meestal cash, opgeteld van een paar keer. Dus niet elke keer een briefje, maar gewoon eens per maand een lekkere envelop. Ze is er blij mee, want zo breed heeft ze het niet, zonder partner.

Ik betaal mijn moeder als ze oppast

Onze nieuwe regeling zorgt ervoor dat oppassen leuk blijft voor haar. We houden de balans tussen familieliefde en wederzijdse grenzen. Mijn moeder heeft aangegeven dat ze het fijn vindt om een duidelijke afspraak te hebben, en voor mij is het een opluchting om te weten dat ik haar niet overvraag.

Natuurlijk blijft ze oma en doet ze nog steeds spontaan leuke dingen met de kinderen. Maar als het structureel wordt, behandel ik haar met hetzelfde respect als iedere andere oppas. En dat voelt voor ons allebei goed.