‘Ik ben bang dat mijn dochter autisme heeft, ze heeft nooit een vriendinnetje te spelen’

Als moeder maak je je vaak zorgen. Om de gezondheid van je kind, en om de ontwikkeling. Wat als je kind net even anders is, en op sociaal vlak niet zo meegaat met de groep? Deze moeder denkt dat haar dochter autisme heeft.

‘Mijn dochter is een lief en intelligent meisje, maar ze is ook stil en teruggetrokken. In tegenstelling tot andere kinderen van haar leeftijd zoekt ze zelden actief contact met leeftijdsgenootjes. Ze zit nu in groep twee en speelt eigenlijk altijd alleen in de klas. Buiten school heeft ze ook nog nooit een speelafspraakje gehad. En helaas ook geen partijtjes van andere kinderen.

Op het schoolplein zie ik haar vaak alleen. Andere kinderen lopen hand in hand, maken plannen om samen te spelen na school, maar mijn dochter lijkt niet betrokken te worden bij die wereld. Soms zie ik een vluchtige glimlach of een korte uitwisseling van woorden, maar nooit iets wat lijkt op een echte vriendschap. Ik vraag me af of ze eenzaam is en of ze zich begrepen voelt. Misschien komt het nog vanzelf, dacht ik steeds. Maar nu ze alweer bijna naar groep drie gaat en nog nooit met iemand heeft gespeeld, maak ik me steeds meer zorgen. Ze vindt het zelf niet zo erg, maar toch. Ik zie wel dat ze sociaal niet zo vaardig is.

En dan is er ook nog wel meer. Naast haar terughoudendheid in sociale situaties zijn er andere dingen die me opvallen. Ze houdt sterk vast aan routine. Als er iets onverwachts gebeurt, raakt ze snel van slag. Ze speelt vaak op dezelfde manier en kan zich helemaal verliezen in een specifiek onderwerp. Haar concentratie is bewonderenswaardig, maar ik vraag me ook af of dit een teken is van iets meer. Niet dat het erg is als het autisme zou zijn, maar toch…

Heeft mijn dochter autisme?

Gesprekken met haar verlopen soms stroef. Ze begrijpt taal prima, maar non-verbale communicatie lijkt haar te ontgaan. Een knipoog, een grapje of een subtiele hint – het glijdt langs haar heen alsof ze het niet registreert. Ik vraag me steeds vaker af of dit tekenen zijn van autisme.

En ja, ik voel me verscheurd door twijfels en onzekerheid. Doe ik iets verkeerd? Of maak ik me te druk? Heb ik iets gemist? Is dit gedrag iets wat ze zal ontgroeien, of moet ik actie ondernemen? Ik wil haar geen stempel geven, maar ik wil ook niet passief toekijken terwijl ze mogelijk worstelt met iets dat haar sociale leven beïnvloedt. Elke ouder wil het beste voor zijn kind, maar wat is het beste in deze situatie als je denkt dat je dochter autisme heeft?

Ik voel ook schuldgevoelens. Misschien heb ik haar niet genoeg gestimuleerd om vriendjes te maken. Misschien heb ik haar te veel beschermd of te weinig sociale ervaringen geboden. Toch wil ik niet dat ze het gevoel krijgt dat ze anders is of dat er iets mis met haar is. Ze is perfect zoals ze is, maar ik wil dat ze gelukkig is en zich verbonden voelt met anderen. Maar wat doe je als je denkt dat je kind misschien ‘anders’ is? Natuurlijk houden we van haar hoe ze is. Ik ben alleen bang dat hoe ouder ze is, hoe eenzamer ze zich zal voelen? En dat ze misschien wordt geplaagd… Ik moet er niet aan denken.’