Genderdissapointment: Lois wilde na twee jongens heel graag een meisje

Er rust op weinig dingen zo’n groot taboe als op genderdissapointment. De teleurstelling in het geslacht van je ongeboren kindje. En toch bestaat het wel degelijk. Sterker nog: veel vrouwen hebben er last van. En daar bovenop hebben ze ook nog eens last van het schuldgevoel dat daarbij komt kijken, want ‘wat voor harteloze moeder ben je dan wel niet?’. Lois (32) ervaarde het ook: “Ik had al twee jongens en had zó graag een meisje gewild.” 

“Voordat ik moeder was, had ik het beeld van mezelf dat ik moeder zou zijn van twee dochters. Toen ik voor het eerst zwanger was, moest ik dan ook best even slikken dat ik een jongetje in mijn buik had. Wat wist ik daar nou van af? En hoe moest dat nou met het beeld dat ik voor ogen had? Gek genoeg kon ik me daar dus heel snel overheen zetten. En toen ik mijn zoontje voor het eerst vast had, wist ik ook: ik had geen ander kind gewild. Hij is fantastisch.

Toen hij anderhalf was, raakte ik opnieuw zwanger. Weer voelde ik de hoop: het zal dan nu wel een meisje zijn. Maar nee, ook de tweede keer bleek ik een jongetje in mijn buik te hebben. Dat vond ik minder erg dan de eerste keer. Ik wist nu hoe het werkte en ergens kon ik ook wel wennen aan het beeld van mezelf boysmom. Natuurlijk, ik had heel graag een meisje gehad, maar ik was net zo blij met een broertje voor mijn oudste.

Ik had me erbij neergelegd, en toen raakte ik onverwachts weer zwanger. Het was niet gepland, een nakomertje, een wondertje; noem het hoe je wil. En toen dacht ik: dit MOET een meisje zijn. De zwangerschap was zo onverwacht, ik had het gewoon geromantiseerd in mijn hoofd. De klap was dan ook groot toen ik weer een jongetje kreeg. Ik maakt er grapjes over, #boysmom forever, maar stiekem deed het me zeer. Ik wilde gewoon graag een dochter, maar daar kon ik niet over praten. Er zijn ook mensen die überhaupt graag een kind willen en waarbij dat niet lukt. Het feit dat ik die genderdissapointment voelde, maakte me kwaad. Wat was ik wel niet voor moeder?

Toen ging ik erover lezen op internet. Veel ouders blijken hier last van te hebben. Interessant vond ik vooral een stuk waaruit bleek dat de reden van genderdissapointment, eigenlijk vaak verder gaat dan ‘slechts’ een voorkeur hebben voor een zoon of dochter. Dat heeft weer te maken met je eigen kleine meisjesbrein. Bij mij was het bijvoorbeeld van jongs af aan dat ik het beeld had van twee dochters. Waarom? Ik heb zelf een oudere zus. Wat moest ik nou met jongetjes? Het enige dat ik kende, was dat beeld van ouders met twee dochters. Dat heeft zich waarschijnlijk onbewust opgeslagen in mijn hoofd.

Nee, het maakt me geen slechte moeder. Toen mijn kleintje er was, was ik namelijk dolgelukkig: nog zo’n prachtig, gezond kereltje. De liefde was net zo groot als bij de eerste twee en ik weet honderd procent zeker dat ik niet meer van een meisje zou hebben gehouden.”