Dewi over haar bevalling: ‘Vanaf 38 weken voelde ik haar minder bewegen en dat maakte me ongerust. Terecht’

Elke bevalling is een eigen verhaal. De geboorte van je kind is onmiskenbaar het mooiste moment in je leven – maar het kan ook loodzwaar zijn. Dewi vertelt open over haar intense bevalling.

‘Mijn eerste zwangerschap kwam volledig onverwachts, ons eerste kindje kwam als een onverwachts geschenk uit de hemel.

Samen met mijn man moesten wij wennen aan het idee, we worden papa en mama!! Hoe zal dat zijn? Kunnen wij dit wel?

Een vraag die kwam uit onzekerheid en het onbekende. Een vraag die we al vrij snel hebben beantwoord met, tuurlijk kunnen wij dit en als we vragen hebben, kunnen we terecht bij onze ouders of in mijn geval ook de broer van mijn man en uiteraard zijn vrouw.

Ik voelde haar minder bewegen

Richting de 38 weken begon ik me steeds minder te voelen, ik was moe, maar kon niet slapen. Onze kleine meid bewoog steeds minder en stiekem maakte me dat erg ongerust, want de hele zwangerschap was ze zo druk dat we daar nog grapjes over maakte. Kun je gekneusde ribben krijgen van het geschop? Kunnen we haar voetje vast pakken als ze schopt?

Uiteindelijk heb ik toch besloten om de verloskundige te bellen en mijn zorgen uit te spreken, waarop meteen werd geantwoord dat ik langs moest komen voor een check, helemaal geen leven meer voelen was reden om doorgestuurd te worden naar de gynaecoloog. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd er een inwendige echo gemaakt en moest ik aan de CTG. Gelukkig hoorden we hier dat ze daadwerkelijk actief was en haar hartje goed liet horen.

De dagen daarna bleef het rustig in mijn buik, waardoor ik elke dag op controle moest. Op vrijdag avond 5 augustus moest ik een nachtje blijven slapen. De schoonzus van mijn man is meegegaan en is gebleven tot ik medicatie kreeg om te slapen.

Eerste 30 minuten aan de CTG, daarna slaap medicatie in mijn been. Uiteindelijk heb ik een redelijke nachtrust gehad, ook al werd ik midden in de nacht wel een aantal keer wakker. De verpleegkundige gaf aan dat ik elke keer helder reageerde, maar toch weer snel in slaap viel.

De volgende ochtend opnieuw aan de CTG, alles leek goed te zijn.

Toen kwam mijn ontslag, ik mocht naar huis en zou in de middag gebeld worden door de dienstdoende gynaecoloog over het vervolg traject. Hierbij dacht ik aan, mogelijk dagelijks een CTG, om de dag een CTG of wat vaker op controle komen tot de 40 weken. Eenmaal thuis werd ik rond half 2 gebeld met het nieuws dat ze het toch niet helemaal vertrouwen en ik om 16:00 in het ziekenhuis moest zijn, samen met mijn man en pas naar huis mochten als onze kleine meid geboren is.

Hoelang moeten we dan blijven? Hoelang laat ze nog op zich wachten? Dit waren gedachtes die ik hardop uitsprak, waarom de gynaecoloog zei: ‘Mevrouw, u word vandaan nog ingeleid en zal dit weekend nog bevallen.’

Ballonnetje geplaatst

Ik keek mijn man aan, paniek sloeg toe en ik vraag: ‘Schat, zijn we er klaar voor? Kan ik dit?’ Waarop we beiden antwoordden: ‘Ze gaat toch echt komen.’

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd er om 17:00 een ballonnetje geplaatst, heel naïf, maar er werd gezegd, deze zit er minimaal 24 uur in. Na 1,5uur viel deze er al uit, waardoor ik volledig in paniek raakte.

Mijn hartslag werd wat hoger en de krampen en weeën kwamen opzetten. Na een rug massage van mijn man en attributen om de pijn te verminderen, zeiden we tegen elkaar: ‘Dit word een lange nacht, laat de kleine maar komen!’ en ja hoor, na 2 uur flinke weeën werd alles rustig en zijn we proberen te gaan slapen.

De volgende ochtend om 06:30 kwam de verpleegkundige binnen om te vragen of ik al gewassen was en klaar voor de dag. Hierop reageerde ik heel verbaasd met ‘hoezo?’ De avond ervoor zeiden ze namelijk dat ze niet wisten of ik verder werd ingeleid door de drukte en het personeels te kort. Na een hele snelle was beurt en een zeer vlug ontbijt lag ik om 06:45 alweer aan de CTG en werden mijn vliezen gebroken rond de klok van 8.

De hele middag aan de wee-opwekkers, medicatie tegen de misselijkheid en pijn en rond 16:00 besloten om een ruggenprik te nemen. Helaas kon ik zo moeilijk tot rust komen, dat slapen een hele opgave werd. Tot ik in de middag eindelijk even lag te slapen en mijn man toen heeft gezorgd dat ik die rust ook echt kon krijgen. Wat is het toch een schatje! Toch merkte ik aan mezelf dat het allemaal wat snel ging, ik had geen controle meer over de gebeurtenissen en stiekem begon ik het ook steeds spannender te vinden.

Hierom heeft mijn man mijn ouders opgebeld en gevraagd of ze alsjeblieft nog even snel wilde langskomen tijdens het bezoekuur. Dan kon ik mijn gedachte ergens anders op zetten en nog even met mama kletsen. Eenmaal in het ziekenhuis begon ik net wakker te worden van mijn, echt waar, zeer nodige middag dutje. Om 20:00 riep ik naar mijn man, het lijkt wel alsof ik moet poepen. Waarop hij zei; ik roep de verloskundige wel.

Hoe ga na dat namelijk doen met een ruggenprik? Toen kwam ik er dus achter dat het ging om persweeën en na een zoveelste inwendig onderzoek zat ik dan eindelijk op 10cm ontsluiting en mocht ik op mijn zij een mee persen met de weeën zodat ons meisje nog iets verder zou indalen.

Om 21:00 merkte ik dat ik echt MOEST persen, waar gehoor aan werd gegeven en de kamer binnen 3 minuten gereed was om te bevallen.

Een roller coaster van een bevalling, emoties die los kwamen, spanning die de vrije loop ging en een opluchting, omdat ik hierna geen stress meer zou hebben over het hartje van ons meisje. We hebben gelachen, gehuild, onnozel gedaan en tenslotte tevreden en zielsgelukkig ons meisje mogen knuffelen na 58 minuten persen. Een gevoel dat niet te omschrijven is, een emotie die niet te verklaren is.’\